Równocześnie zainicjowano budowę (nad rzeką Radwią) elektrowni wodnej. Była to prywatna przewaga, niemniej skoordynowana z ogólnym planem prowincjonalnym.W marcu 1911 roku zawarto konwencja między „Centralą Białogard” a spółką prywatną, dotyczący stałych dostaw prądu z tej elektrowni.

Elektrownię znaną współcześnie pod spodem nazwą Niedalino nazwano wówczas Heyka od nazwisk głównych udziałowców spółki von Heydebreck i von Kamecke.W latach 1915-1918 zbudowano kolejną elektrownię wodną w Starym Potoku (Alt Springe),obecnie znaną pod nazwą Borowo.

W 1919 roku powołano specjalne biuro badawcze, które miało się zająć tym zagadnieniem. Dokonane rozeznanie doprowadziło do opracowania pięciu projektów budowy siłowni wodnych: nad rzeką Radwią koło Rosnowa, nad Słupią w Kondratowie i w Krzyni (powiat Słupsk), nad Regą koło Likowa oraz w powiecie Rejowice.

Rozstawienie elektryfikacji przewidywał uruchomienie nowych siłowni. Już jesienią 1910 roku rozpoczęto budowę elektrowni parowej w Białogardzie. Wzniesiono ją w zadziwiającym tempie – w grudniu 1911 roku rozpoczęła pracę.

I wojna światowa niekorzystnie wpłynęła na tok działalności inwestycyjnej „central”. Brakowało niezbędnych dla energetyki surowców, jak węgiel, miedź czy guma. Bieda miedzi utrudniał budowę nowych linii wysokiego napięcia

W efekcie, zakończenie I wojny światowej oznaczał żeby „wielkiego planu” nadzwyczajne rozbudzenie zapotrzebowania na energię i… problemy finansowe pogłębione coraz szaleństwem inflacyjnym z początku lat dwudziestych.Wtedy to podjęto kolejną ważną decyzję natury technicznej -postawiono na energetykę wodną i wykorzystanie potencjału pomorskich rzek.Lata 30-te to czas intensywnej rozbudowy pomorskiej energetyki. Powstają nowe obiekty, rozbudowuje się system połączeń, prąd dociera niemal do wszystkich osiedli i wsi. Między innymi uruchomiono wtedy (1936 r.) eksperymentalną, pierwszą w świecie tego typu elektrownię podwodną Rościno na Parsęcie W 1935 połączono elektrownię w Białogardzie linią 100 kV ze Stargardem.