W czasie II wojny światowej w kształcie miasta nie zaszły żadne zmiany. W tym okresie Lubin dysponował tanią siłą roboczą jeńców wojennych i cywilnych robotników przymusowych z podbitych krajów. W cukrowni pracowała grupa Żydów polskich, przy stanie malejącym od około 100 do 23 osób. W warunkach osobistego zniewolenia, zwiększonych norm pracy o głodowych racjach żywnościowych, w poszczgólnych grupach narodowościowych wytworzyła się koleżeńska samopomoc. Polegała ona na dokarmianiu głodujących i dzieci, pomoc w odzieży i ucieczkach, rzadziej w dokonywaniu sabotaży. W środowisku polskim Lubina, do bardziej wspomagających rodaków należeli: Feliks Flakiewicz, rzeżnik i Jan Mokros, piekarz, i za takie czyny, Niemcy stosowali drakońskie kary więzienia, obozu, nawet śmierci. W wyniku walk, straty w zabudowie wyniosły 40% budynków, a drugie tyle było uszkodzonych. Krótko po opanowaniu miasta, komendantura radziecka nadzorowała demontaż maszyn i urządzeń fabrycznych w płatkarni ziemniaków, mleczarni, cukrowni, a po ogołoceniu budynki podpalano. Celowo podpalone zostały: starostwo, sąd, budynek stacji kolejowej, poczty, kaplicy zamkowej z biblioteką, drukarni i szeregi domów mieszkalnych. Podczas gdy Rosjanie zajeli miasto, oddziały specjalne NKWD rozstrzelały w obrębie zakładu psychiatrycznego około 500 ciężej chorych pacjentów. Taki sam los spotkał 150 pensjonariuszy z personelem Domu Starców.

Lubin jest miastem w województwie dolnośląskim, położony w Legnicko-Głogowskim Okręgu Miedziowym, gdzie są siedzibę ma
jeden z największych producentów miedzi i srebra KGHM Polska Miedź. Jego naturalne położenie mieści się nad rzeką
Zimnicą na Wysoczyźnie Lubińskiej. Od czasu odkrycia w 1957 roku jednego z największych złóż miedzi na świecie właśnie
w Lubinie, miasto zostało przeobrażone w miasto przemysłowe, które doprowadziło do zrujnowania naturalnej przyrody w
okolicy miasta. Obecnie wyróżnia się tereny starego miasta Lubina od nowoczesnej i bardzo uprzemysłowionej części
Lubina. Historycznie o Lubinie zaczęto mówić już w XII wieku jako osadzie kupieckiej na szlaku handlowym z Magdeburga do Kijowa. W 1178 roku Bolesław Wysoki uznaje Stare Miasto Lubin jako miasto na prawie polskim, co jest dużym przełomem
dla osady. Do dziś Lubin odgrywa kluczową rolę w gospodarce kraju, mimo niewielkiego zaludnienia w skali kraju plasując się w drugiej pięćdziesiątce miast pod względem liczby ludności. Mimo to Lubin posiada wysoką gęstość zaludnienia, posiadając wskaźnik 2022 osób na jeden kilometr kwadratowy powierzchni. organizatorem wielu konferencji naukowych i ekonomicznych jak Targi eko-energetyczne, czy Forum Ekoenergetyczne.

Polkowice są miastem leżącym przy jednej z głównych tras krajowych z północy na południe kraju. Jest jednym z istotnych ośrodków Miedziowych w Legnicko-Głogowskim Okręgu Miedziowym. Administracyjnie leży na terenie województwa dolnośląskiego, posiada prawa miejskie od roku 1265, aktualnie posiada niewiele ponad dwadzieścia tysięcy mieszkańców.
Położone na skraju pasma Wzgórz Dalkowskich w kierunku Doliny Szprotawy. Historycznie Polkowice były osadą targową, zmianki historyczne o osadzie kupieckiej pochodzą z dwunastego wieku i są ściśle ich losy związane z utworzonym w XIII
wieku Księstwem głogowskim. Wyróżnikiem Polkowic z okolicy jest usytuowanie Aquaparku z licznymi atrakcjami i spa, a
także nowoczesna fabryka Volksvagena. Od czasu rozwoju przemysłu na ziemiach sąsiadujących z Polkowicami, miasto
przezywa rozkwit i spory rozwój, czego efektem są inwestycje nie tylko gospodarcze, ale także mieszkaniowe. Z uwagi na
istnienie specjalnej strefy ekonomicznej Polkowice są organizatorem wielu konferencji naukowych i ekonomicznych jak
Targi eko-energetyczne, czy Forum Ekoenergetyczne.