W kontekście prozy Cegiełki nierzadko padają \”oskarżenia\” o banalizm, spowodowane prawdopodobnie obecnością w tej prozie bardzo długich natomiast dokładnych opisów codziennych czynności, takich kiedy zabiegi higieniczne jednakowoż produkowanie kanapek, niemniej jednak wydaje się, że egzystencja fantastyki tudzież – kiedy to się mawiało w szkole – \”klimatu grozy a niesamowitości\” nie pozwala na tego typu klasyfikację. Adam Wiedemann, którego japan style sklep rozpoznania młodszych odkąd niego autorów trzeba cenić, żartobliwie odżegnuje się od czasu tych, dla których opowiadania Piotr Cegiełki są nudne. O ździebko co nie naraziłem się Wiedemannowi, po lekturze części opowiadania Zatracenie, które jest utworem finałowym zbioru Sandacz w bursztynie, myślałem o jego pisaniu dość sceptycznie. Uważna książka Zatracenia (w Twórczości 3/2002 ) zmieniła nurt mojego myślenia, skończony klasa opowiadań Sandacz w bursztynie czytałem w tym momencie bez żadnych uprzedzeń. Debiut prozatorski młodego autora (rocznik 1978) jest artystycznie ambitny, u debiutantów w prozie z roczników siedemdziesiątych niejaki spośród najambitniejszych. Ten debiut sukienki na wesele da się napisać w dobre konteksty polskiej prozy, nie mam na myśli żadnych wpływów oraz zależności, te konteksty są ważniejsze odkąd kontekstów światowych, które polegałyby zaledwie na wpływach a zależnościach. Adam Wiedemann w rozmowie ze mną wymienił Samuela Becketta, coraz wyraźniejsze byłyby zależności od momentu Kafki oraz niektórych Francuzów, także i inne użytki spośród wielkości światowej literatury są obok debiutantów całkowicie naturalne zaś sporadycznie mają istotniejsze znaczenie. Zamiast spośród Beckettem albo Kafką lepiej doświadczać konteksty prozatorskie japan style Piotra Cegiełki obok Marka Hłaski, obok Ireneusza Iredyńskiego oraz nawet tuż przy Jana Drzeżdżona, nie mówiąc o tych autorach, którzy aż do pisarstwa Marka Hłaski przymierzali się w tryb oryginalny i niezależny (jak przede wszystkim Dariusz Bitner).