Obróbkę zębatek można podzielić na dwie podstawowe odmiany: nacinanie zębatek w obrabianych przedmiotach oraz obróbkę dokładną uzębień już naciętych. Nacinanie uzębień kół zębatych oraz zębatek odbywa się najczęściej metodami kształtowymi i obwiedniowymi.

Obróbka końcowa kół zębatych w stanie twardym, a więc kół o twardości powyżej 40 HRC, przeprowadza się przede wszystkim w celu usunięcia ewentualnych odkształceń, jakie powstały w czasie obróbki, oraz dla poleszenia klasy dokładności. Obróbka końcowa kół zębatych w stanie twardym wykonywana jest poprzez szlifowanie, docieranie lub gładzenie (honowanie).

Nacinanie zębatek metodami kształtowymi jest wykonywane za pomocą: frezów modułowych krążkowych i trzpieniowych, kształtowych noży dłutowniczych i przeciągaczy. Metody kształtowe należy uważać za nieużywane, ponieważ są mało dokładne.

Mała dokładność nacinania uzębień metodami kształtowymi jest spowodowane trudnością wykonania dokładnego zarysu narzędzia oraz trudnością ustawienia narzędzia w płaszczyźnie symetrii wrębu, co w rezultacie daje zęby przesadzone. Ponadto dużą rolę spełnia wielkość zagłębienia narzędzia, gdyż nieprawidłowe zagłębienie zniekształca zarys zęba.

Do wad metody kształtowej nacinania zębatek zalicza się również konieczność stosowania dużej liczby narzędzi. Wymaga ona innego narzędzia dla każdej liczby zębów, dla każdego modułu i kąta przyporu. W rzeczywistości warunki te nie są tak ściśle przestrzegane, co powoduje obniżenie dokładności tej metody.

Ruch toczny może być wykonywany na zasadzie współpracy dwóch kół uzębionych, z których jedno jest narzędziem lub na zasadzie współpracy wykonywanego koła zębatego z narzędziem w kształcie zębatki.

Nacinanie obwiedniowe uzębień może się odbywać za pomocą: frezów modułowych ślimakowych, noży dłutowniczych, noży strugarskich i głowic frezowych. W metodzie obwiedniowej zarysy boków zęba są wykonywane przez kolejne położenia krawędzi skrawających narzędzia, wykonującego ruch roboczy i ruch toczny razem z obrabianym kołem.