Często zastanawiamy sie pytaniem, układać samemu czy szukać fachowca. W małych pomieszczeniach, jeśli podłoże pod glazurę jest równe i wypoziomowane, a wzór posadzki nie jest zaawansowany, płytki można układać samodzielnie. W przeciwnym razie ułożenie płytek  lepiej zlecić fachowcowi.  Cięcie płytek i ich klejenie na dużej płaszczyźnie, jest bardzo pracochłonne i wymaga doświadczenia. Do przyklejania płytek, jak i do ich cięcia, używane są określone narzędzia. Płytki ceramiczne przytwierdza się do podłoża zaprawą klejową. Spoinowanie lub popularnie zwane fugowanie można rozpocząć dopiero po jej wyschnięciu. Jeśli użyto zwykłej zaprawy, trzeba zaczekać dwa dni, a jeśli szybkoschnącej, kilka godzin. Cienkie płytki, grubości 8-15 mm, można też przykleić na zaprawę klejową, pod warunkiem że podłoże jest bardzo równe. Od prawidłowego zrobienia spoin uwarunkowane jest, czy płytki będą mogły się swobodnie deformować. Często jednak wystarczy dopisek, że glazura jest antypoślizgowa. Symbol ten ważny jest w każdym pomieszczeniu narażonym na oddziaływanie wody i wilgoci. Antypoślizgowość zapewniają płytkom reliefy, czyli wypukłe dekory na całej powierzchni płytki, lub ryfle, wypukłe albo wklęsłe elementy prostoliniowe przy jednej krawędzi płytki. Oferowane są też płytki łazienkowe pokryte szkliwem antypoślizgowym albo impregnatem. Wytrzymałość na szok cieplny. Parametr decydujący o tym, czy kafelki są odporne na szybkie ogrzewanie i nagłe studzenie. Ważny w kuchni, gdzie na przykład rozgrzana kropla tłuszczu może spowodować spore naprężenia, a w efekcie zgięcie płytki. Płytki łazienkowe mogą być przyklejone zarówno na nowym, jak i specjalnie przygotowanym, ale starym podłożu. Kafelki ceramiczne kładzie się najczęściej w kuchniach i łazienkach, czyli tam, gdzie podłoga musi być wytrzymała na ścieranie i wilgoć. Często układa się je w korytarzach. Powierzchnia pod terakotę czy płytki musi zostać poddana wcześniejszej ocenie, choćby tylko domowym sposobem.