W wiekszosci utworów romantycznych istota jest przedstawiana nocą, co wzmacnia rezultat grozy, tajemniczości choć tym samym pokazuje wada ludzkich zmysłów. Natura w balladach Adama Mickiewicza tj. „Świteź”, „Świtezianka”, „Lilie” pełni nader ważna role, jest odrębnym bohaterem. W naturę wpisana jest przygoda ( zatopione jezioro, które było dawno grodem), jest tajemnicza natomiast niedostępna („Świteź”), karze nawet tych których grzywna nie dosięgła w sklep taneczny świecie ludzkim („Świtezianka”). Mickiewicz w swoich utworach używa personifikacji z przyczyny której czytelnik gubi granice miedzy człowieczeństwem a dzika natura – te dwójka podmioty tworzą spójność która się równocześnie dopełnia. Mickiewicz obdarza naturę duszą : „(…)Tylko spośród zatoki, Sterczał wysoki głazu kawał, I dziwną kształtu budową Dwa ludzkie ciała udawał(…)” . W utworze Juliusza Słowackiego „Smutno mi Boże” natura oddaje przeżycia bohatera, jest tłem wydarzeń. Piękno oglądanego za pośrednictwem podmiot poetycki zachodu słońca wprost przeciwnie wzmaga jego cierpienie. Bezmiar buty taneczne morza, loty bocianów przypominają mu o tęsknocie tudzież niemożności powrotu do ojczyzny. Natura staje się w tym miejscu pośrednio protegowanie cierpienia, piękno krajobrazów zwiększa dezolacja pielgrzyma, podkreśla czułość osamotnienia. Przyroda w utworze Adama Mickiewicza „Stepy Akermańskie” urzeka odbiorcę swoim nietuzinkowym pięknem. Człowiek nie potrafi jej ogarnąć, jest dzika tajemnicza. W wierszu tym istota pełni role dostarczania czytelnikowi wrażeń estetycznych. Budzi również niepokój w człowieku Zachodu, który podziwia przyrodę Orientu. W „Stepach akermańskich” człowiek ukazany jest nie w charakterze pan na zamku przyrody oraz na to samo jej mały element. Ukazana jest kruchość człowieka poniżej natury. Człowiek poniżej natury jest w środku mały, jest zagubiony tudzież nie jest w stanie odnaleźć jej wszystkich tajemnic. Natura pełni tędy role porównania, ukazana jest jako analogia do ludzkiego życia. Opisy przyrody pełnią stąd różnorodne funkcje: służą sukienki wyzwalaniu uczuć (miłości, tęsknoty, patriotyzmu), oddają stany uczuciowe bohaterów i autorów, zmuszają do refleksji, zaspokajają tudzież kształcą wrażliwość na piękno przyrody, uczą szacunku dla natury, której istota ludzka podlega będąc jej cząstką.