W wiekszosci utworów romantycznych istota jest przedstawiana nocą, co wzmacnia efekt grozy, tajemniczości lecz tym samym pokazuje wada ludzkich zmysłów. Natura w balladach Adama Mickiewicza tj. „Świteź”, „Świtezianka”, „Lilie” pełni nader ważna role, jest odrębnym bohaterem. W naturę wpisana jest historia ( zatopione jezioro, które było onegdaj grodem), jest tajemnicza natomiast niedostępna („Świteź”), karze nawet tych których kara nie dosięgła w sklep taneczny świecie ludzkim („Świtezianka”). Mickiewicz w swoich utworach używa personifikacji z przyczyny której czytelnik gubi granice miedzy człowieczeństwem i dzika przyroda – te dubel podmioty tworzą koherencja która się obopólnie dopełnia. Mickiewicz obdarza naturę duszą : „(…)Tylko z zatoki, Sterczał duży głazu kawał, I dziwną kształtu budową Dwa ludzkie ciała udawał(…)” . W utworze Juliusza Słowackiego „Smutno mi Boże” istota oddaje przeżycia bohatera, jest tłem wydarzeń. Piękno oglądanego dzięki osoba poetycki zachodu słońca nic bardziej błędnego wzmaga jego cierpienie. Bezmiar buty do tańca morza, loty bocianów przypominają mu o tęsknocie natomiast niemożności powrotu aż do ojczyzny. Natura staje się w tej okolicy za pośrednictwem polecenie cierpienia, powab krajobrazów zwiększa smutek pielgrzyma, podkreśla czułość osamotnienia. Przyroda w utworze Adama Mickiewicza „Stepy Akermańskie” urzeka odbiorcę swoim nietuzinkowym pięknem. Człowiek nie potrafi jej ogarnąć, jest dzika tajemnicza. W wierszu tym charakter pełni role dostarczania czytelnikowi wrażeń estetycznych. Budzi dodatkowo bojaźń w człowieku Zachodu, jaki podziwia przyrodę Orientu. W „Stepach akermańskich” człowiek ukazany jest nie jako comes przyrody a lecz jej zbity element. Ukazana jest kruchość człowieka przy natury. Człowiek poniżej natury jest wewnątrz mały, jest zagubiony tudzież nie jest w stanie odszukać jej wszystkich tajemnic. Natura pełni tu role porównania, ukazana jest w charakterze bliskość do ludzkiego życia. Opisy przyrody pełnią ergo różnorodne funkcje: służą sukienki wyzwalaniu uczuć (miłości, tęsknoty, patriotyzmu), oddają stany uczuciowe bohaterów i autorów, zmuszają aż do refleksji, zaspokajają oraz kształcą czułość na urok przyrody, uczą szacunku dla natury, której gość podlega będąc jej cząstką.