W wiekszosci utworów romantycznych natura jest przedstawiana nocą, co wzmacnia rezultat grozy, tajemniczości lecz tym samym pokazuje kalectwo ludzkich zmysłów. Natura w balladach Adama Mickiewicza tj. „Świteź”, „Świtezianka”, „Lilie” pełni wybitnie ważna role, jest odrębnym bohaterem. W naturę wpisana jest historia ( zatopione jezioro, które było kiedyś grodem), jest tajemnicza natomiast niedostępna („Świteź”), karze nawet tych których grzywna nie dosięgła w sklep taneczny świecie ludzkim („Świtezianka”). Mickiewicz w swoich utworach używa personifikacji przez wzgląd której czytelnik gubi granice miedzy człowieczeństwem natomiast dzika natura – te dwa podmioty tworzą koherencja która się równocześnie dopełnia. Mickiewicz obdarza naturę duszą : „(…)Tylko z zatoki, Sterczał wysoki głazu kawał, I dziwną kształtu budową Dwa ludzkie ciała udawał(…)” . W utworze Juliusza Słowackiego „Smutno mi Boże” charakter oddaje przeżycia bohatera, jest tłem wydarzeń. Piękno oglądanego za sprawą podmiot liryczny zachodu słońca przeciwnie wzmaga jego cierpienie. Bezmiar buty do tańca morza, loty bocianów przypominają mu o tęsknocie oraz niemożności powrotu aż do ojczyzny. Natura staje się tutaj pośrednio przyczyna cierpienia, krasa krajobrazów zwiększa dezolacja pielgrzyma, podkreśla amor osamotnienia. Przyroda w utworze Adama Mickiewicza „Stepy Akermańskie” urzeka odbiorcę swoim nietuzinkowym pięknem. Człowiek nie potrafi jej ogarnąć, jest dzika tajemnicza. W wierszu tym charakter pełni role dostarczania czytelnikowi wrażeń estetycznych. Budzi dodatkowo pieter w człowieku Zachodu, jaki podziwia przyrodę Orientu. W „Stepach akermańskich” gość ukazany jest nie w charakterze kasztelan przyrody zaś owszem jej zbity element. Ukazana jest kruchość człowieka poniżej natury. Człowiek przy natury jest za mały, jest zagubiony a nie jest w stanie znaleźć jej wszystkich tajemnic. Natura pełni po tej stronie role porównania, ukazana jest w charakterze podobieństwo do ludzkiego życia. Opisy przyrody pełnią toteż różnorodne funkcje: służą sukienki wyzwalaniu uczuć (miłości, tęsknoty, patriotyzmu), oddają stany uczuciowe bohaterów tudzież autorów, zmuszają aż do refleksji, zaspokajają zaś kształcą wrażliwość na powab przyrody, uczą szacunku w celu natury, której gość podlega będąc jej cząstką.