W Chinach produkowano przedmioty z porcelany już od VII wieku. Marco Polo, tę wytworną i twardą substancję jakiej nie znano na Zachodzie nazwał „porcelana”, co stanowiło włoskie określenie pewnego gatunku ślimaka morskiego, którego muszla wyglądała podobnie do porcelanowych przedmiotów.

Po sporządzeniu masy przedmioty formuje się lub odlewa w formach gipsowych. Potem przesusza się i wyżarza. Następnie przedmioty zanurza się w zawiesinie szkliwa, suszy i wypala po raz drugi. Szkliwo topi się i po ostudzeniu nadaje wyrobom połysk. Zdobienia nakłada się bezpośrednio po wyżarzaniu lub na już wypaloną porcelanę, którą potem należy wypalić po raz trzeci. Po wypaleniu są one wyczuwalne jako niewielkie wypukłości.

W Europie mimo ogromnych wysiłków dopiero w 1707 r udało się wyprodukować porcelanę alchemikom von Tschirnhausowi i Bottgerow. Zaawansowane badania nad produkcją porcelany oraz wizje ogromnych zysków i sławy zdołały przekonać Augusta Mocnego, elektora saskiego do wybudowania w 1710r na zamku w Miśni pierwszej europejskiej manufaktury porcelany.

Najsłynnniejszym angielskim producentem jest Royal Albert, który sprzedaje rekordowe ilości swoich wyrobów na całym świecie. W Niemczech króluje niezmienie Rosenthal.

Angielska porcelana znana jest od 1745 roku gdy garncarz Thomas Frye dla manufaktury Royal Crown Derby zmodyfikował skład wypalanej mieszanki, dzięki czemu z spektakularnym sukcesem fabryka rozpoczęła produkcję w 1748 roku.

Porcelana charakteryzuje się niskim stopniem nasiąkliwości, dużą wytrzymałością mechaniczną i wysoką odpornością na działanie czynników chemicznych. Ze względu na skład chemiczny oraz temperaturę wypalania określamy dwa rodzaje porcelany szkliwionej: twardą wypalaną w temp. 1350-1460 oC i miękką wypalaną w temp. 1280-1320 oC. Stosunek kaolinu, skalenia i kwarcu wynosi 50:25:25 dla porcelany twardej i 25:45:30 dla porcelany miękkiej. W porcelanie angielskiej występuje aż do 50% spopielin kości bydlęcej.