W wiekszosci utworów romantycznych natura jest przedstawiana nocą, co wzmacnia efekt grozy, tajemniczości natomiast tym samym pokazuje upośledzenie ludzkich zmysłów. Natura w balladach Adama Mickiewicza tj. „Świteź”, „Świtezianka”, „Lilie” pełni niesłychanie ważna role, jest odrębnym bohaterem. W naturę wpisana jest niezwykłe zdarzenie ( zatopione jezioro, które było niegdyś grodem), jest tajemnicza tudzież niedostępna („Świteź”), karze nawet tych których grzywna nie dosięgła w sklep taneczny świecie ludzkim („Świtezianka”). Mickiewicz w swoich utworach używa personifikacji ze względu której czytelnik gubi granice miedzy człowieczeństwem oraz dzika natura – te duet podmioty tworzą integralność która się równocześnie dopełnia. Mickiewicz obdarza naturę duszą : „(…)Tylko z zatoki, Sterczał znaczny głazu kawał, I dziwną kształtu budową Dwa ludzkie ciała udawał(…)” . W utworze Juliusza Słowackiego „Smutno mi Boże” istota oddaje przeżycia bohatera, jest tłem wydarzeń. Piękno oglądanego za pomocą podmiot poetycki zachodu słońca lecz wciąż wzmaga jego cierpienie. Bezmiar buty do tańca morza, loty bocianów przypominają mu o tęsknocie a niemożności powrotu do ojczyzny. Natura staje się w tym miejscu za pośrednictwem plecy cierpienia, urok krajobrazów zwiększa żałoba pielgrzyma, podkreśla miłość osamotnienia. Przyroda w utworze Adama Mickiewicza „Stepy Akermańskie” urzeka odbiorcę swoim nietuzinkowym pięknem. Człowiek nie potrafi jej ogarnąć, jest dzika tajemnicza. W wierszu tym natura pełni role dostarczania czytelnikowi wrażeń estetycznych. Budzi dodatkowo niepokój w człowieku Zachodu, kto podziwia przyrodę Orientu. W „Stepach akermańskich” homo sapiens ukazany jest nie jak kasztelan przyrody tudzież lecz jej mały element. Ukazana jest kruchość człowieka wobec natury. Człowiek pod natury jest za mały, jest zabłąkany natomiast nie jest w stanie odszukać jej wszystkich tajemnic. Natura pełni tu role porównania, ukazana jest jako analogia aż do ludzkiego życia. Opisy przyrody pełnią z tej przyczyny różnorodne funkcje: służą sukienki wyzwalaniu uczuć (miłości, tęsknoty, patriotyzmu), oddają stany uczuciowe bohaterów oraz autorów, zmuszają do refleksji, zaspokajają a kształcą wrażliwość na krasa przyrody, uczą szacunku w celu natury, której istota ludzka podlega będąc jej cząstką.