W wiekszosci utworów romantycznych natura jest przedstawiana nocą, co wzmacnia następstwo grozy, tajemniczości aczkolwiek tym samym pokazuje wada ludzkich zmysłów. Natura w balladach Adama Mickiewicza tj. „Świteź”, „Świtezianka”, „Lilie” pełni ogromnie ważna role, jest odrębnym bohaterem. W naturę wpisana jest historia ( zatopione jezioro, które było onegdaj grodem), jest tajemnicza a niedostępna („Świteź”), karze nawet tych których mandat nie dosięgła w sklep taneczny świecie ludzkim („Świtezianka”). Mickiewicz w swoich utworach używa personifikacji na skutek której czytelnik gubi granice miedzy człowieczeństwem natomiast dzika przyroda – te dwa podmioty tworzą jedność która się wzajemnie dopełnia. Mickiewicz obdarza naturę duszą : „(…)Tylko spośród zatoki, Sterczał ogromny głazu kawał, I dziwną kształtu budową Dwa ludzkie ciała udawał(…)” . W utworze Juliusza Słowackiego „Smutno mi Boże” natura oddaje przeżycia bohatera, jest tłem wydarzeń. Piękno oglądanego z wykorzystaniem osoba liryczny zachodu słońca nic bardziej błędnego wzmaga jego cierpienie. Bezmiar buty taneczne morza, loty bocianów przypominają mu o tęsknocie tudzież niemożności powrotu do ojczyzny. Natura staje się w tym miejscu za pośrednictwem poparcie cierpienia, urok krajobrazów zwiększa rozpacz pielgrzyma, podkreśla eros osamotnienia. Przyroda w utworze Adama Mickiewicza „Stepy Akermańskie” urzeka odbiorcę swoim nietuzinkowym pięknem. Człowiek nie potrafi jej ogarnąć, jest dzika tajemnicza. W wierszu tym natura pełni role dostarczania czytelnikowi wrażeń estetycznych. Budzi oraz niepokój w człowieku Zachodu, jaki podziwia przyrodę Orientu. W „Stepach akermańskich” gość ukazany jest nie jak żupan przyrody oraz na odwrót jej mały element. Ukazana jest kruchość człowieka przy natury. Człowiek pod natury jest wewnątrz mały, jest zagubiony i nie jest w stanie wynaleźć jej wszystkich tajemnic. Natura pełni tu role porównania, ukazana jest jak zestawienie aż do ludzkiego życia. Opisy przyrody pełnią w związku z tym różnorodne funkcje: służą sukienki wyzwalaniu uczuć (miłości, tęsknoty, patriotyzmu), oddają stany uczuciowe bohaterów zaś autorów, zmuszają do refleksji, zaspokajają natomiast kształcą czułość na uroda przyrody, uczą szacunku gwoli natury, której człek podlega będąc jej cząstką.